อัตชีวประวัติของฉัน

   


                                                     การเขียนอัตชีวประวัติของตนเอง

        สวัสดีค่ะ... ฉันชื่อ นางสาวนิติมา  แดงสกล  ชื่อเล่น  เอิร์น  เกิดวันเสาร์  ที่ 24  เดือน กรกฎาคม  พ.ศ. 2536  ปัจจุบันอายุ 20 ปี  ชอบการ์ตูนโดเรม่อลแต่จะชอบสีชมพู เพราะทำให้ฉันรู้สึกนุ่มนวลอ่อนหวาน  อบอุ่นและมีพลัง อาหารโปรดของฉัน คือ  ส้มตำ  ไก่ย่าง ข้าวเหนียวหมูปิ้ง  ฉันเกิดที่สถานีอนามัยรับร่อ  จ. ชุมพร  (แรกเกิดฉันมีน้ำหนัก  3  กิโลกรัม  2  ขีด)  มีพี่น้องทั้งหมด  2  คน  รวมทั้งตัวฉันเองและพี่ชาย  1 คน  พี่ชายของฉันห่างกับฉัน  5  ปี ชื่อ นายวัชพงษ์ แดงสกล  อายุ  25  ปี  พี่ชายได้แต่งงานมีลูกชาย  1  คน ฉันจึงรักหลานชายคนแรกของครอบครัวฉันมาก  ส่วนพ่อของฉันชื่อ  นายอิ้วเลี่ยง  แดงสกล  อายุ  45 ปี  แม่ของฉันชื่อ  นางละเอียด  แดงสกล  อายุ  45  ปี  ครอบครัวของฉันประกอบอาชีพ  เกษตรกรรม ทำเกี่ยวกับสวนปาล์มและสวนยาง    ในสภาพครอบครัวของฉันอยู่กันอย่างอบอุ่น รักใคร่ ช่วยเหลือซึ่งกันและกัน  ทุกๆ คนจะคอยเอาใจใส่กัน  จะคอยเปงห่วงกันอยู่เสมอ  แต่นิสัยส่วนตัวของฉันจะเป็นเด็กค่อนข้างเอาแต่ใจตัวเอง  ซึ่งเป็นลูกสาวคนเล็ก  ทุกคนในบ้านจึงตามใจตลอด  จนติดเป็นนิสัย  อยากได้อะไรก็ต้องได้เสมอ  ฉันจะสนิทกับแม่มาก ปรึกษาพูดคุยกับแม่ได้ทุกๆ เรื่อง  แม่จะสอนและให้ข้อคิดอยู่เสมอ
        ต่อมาฉันได้เริ่มเข้าศึกษาที่โรงเรียนก่อนเข้าอนุบาล  (ศูนย์พัฒนาเด็กเล็ก)  จากนั้นก็เข้าศึกษาต่ออนุบาลที่โรงเรียนบ้านหาดใน  ซึ่งตอนนั้นฉันยังจำได้พอเข้าศึกษาอนุบาลวันแรก  ฉันร้องตามแม่มากทั้งวันจนแม่มารับกลับบ้านตอนเย็น  ส่วนกิจวัตรประจำวันในตอนเป็นเด็กอนุบาลก็จะซนและเอาแต่ใจตัวเอง  ขี้งอล มาก  เช้ามาก็ต้องสะพายกระเป๋าสีชมพูกับปิ่นโตและกระบอกน้ำสีชมพูทั้งหมด  ไปโรงเรียนจะมีพ่อคอยรับ-ส่ง  อยู่ตลอด  กิจกรรมการเรียนการสอนส่วนมากครูจะให้ปั้นดินน้ำมัน  ระบายสี  หัดเขียน ก-ฮ  ฟังครูเล่านิทานก่อนนอน ออกกำลังกายในตอนเช้าหลังจากเข้าแถวเสร็จ  ดื่มนม  พอบ่ายสามโมงครึ่งก็นั่งรอพ่อมารับ  พอเห็นของเล่นที่อย่างได้ก็จะบอกพ่อกับแม่ซื้อให้  ถ้าไม่ซื้อให้ก็จะร้องไห้  ตะโกน  เสียงดัง  จนกว่าพ่อกับแม่จะซื้อให้  เป็นต้น    พออายุย่างเข้า  7  ขวบได้เข้าศึกษาต่อในระดับชั้นประถมศึกษาปีที่  1  โรงเรียนเดิมเนื่องจากใกล้บ้านและฉันได้ศึกษาโรงเรียนบ้านหาดในจนสำเร็จการศึกษาชั้นประถมศึกษาปีที่  6  ในช่วงเด็กวันประถมฉันจะชอบเขียนคัดลายมือ  เขียนเรียงความวันพ่อและวันแม่  และเป็นตัวแทนของห้องเรียนอยู่เสมอ บางคร้ังก็ได้เป็นตัวแทนโรงเรียนไปแข่งขันคัดลายมือ  ปั้นดินน้ำมัน ได้ที่ 1 และ  ได้ที่  2 ช่วงเวลาอยู่ที่โรงเรียนก็จะเล่นกับเพื่อนๆ  อย่างสนุกสนานจนได้บาดแผลกลับบ้านอยู่ทุกวัน ส่วนมากจะเป็นที่หัวเข่าขาทั้ง  2  ข้าง  และช่วงประมาณชั้นประถมศึกษาปีที่  6  ได้มีเหตุการณ์ร้ายๆ  เกิดขึ้นกับฉัน  3 เหตุการณ์  เรื่องแรกคือ  ขับรถจักรยานยนต์ล้มขาบวมมาก  ต้องนอนพักอยู่บ้านประมาณ  1  สัปดาห์  ต่อมา ก้างปลาได้ติดคอ  ตอนนั้นเหมือนหายใจไม่ค่อยออกคิดว่าตัวเองต้องตายแล้ว  แต่พ่อกับแม่ได้พาไปหายาย  ใช้เท้าเขี่ยให้ตามที่โบราณเล่ากันมาคนที่เกิดเอาเท้าออกมาก่อนจะสามารถเขี่ยก้างปลาได้  ยายได้เขี่ยให้ฉันก็รู้สึดีขึ้น  แต่เพราะยังมีบาดแผลที่ก้างตำ  ฉันเจ็บมากประมาณ  1  สัปดาห์  รับประทานอาหารไม่ได้น้ำหนักลดถึง  5  กิโลกรัม  จนแม่ต้องพาไปหาหมอที่โรงพยาบาลวิรัชศิลป์  หมอได้ให้ยามาทานก่อนเพื่อรักษาบาดแผลและนัดวันถ้าไม่หายให้มาเอกซเรย์ว่ายังมีก้างปลาหลงเหลืออยู่  แต่ไม่ถึงวันนัดฉันได้หาย  แต่หลังจากก้างปลาติดคอครั้งนั้นแล้วทำให้คอฉันมีปัญหาตลอด  ทำให้คออักเสมออยู่เสมอ  เรื่องที่  3  คือ  ขณะซักผ้าอยู่ที่บ้านย่า  สายไฟฟ้าได้รั่วจึงทำให้ฉันโดนไฟฟ้าดูด  ทำให้นิ้วก้อยกับนิ้วนางด้านซ้ายเป็นแผลเป็นจนปัจจุบัน  ใกล้จะสำเร็จการศึกษาชั้นประถมศึกษาปีที่  6  เป็นช่วงที่ต้องสอบเข้าศึกษาต่อชั้นมัธยมศึกษาตอนต้น  ฉันและเพื่อนๆ  ได้ไปสอบโรงเรียนประจำจังหวัดชุมพรและโรงเรียนในตัวเมือง  ทั้งสอบและหยิบฉลากแต่ก็ไม่ได้  ฉันรู้สึกเสียใจมาก  แต่พ่อกับแม่คอยอยู่ข้างๆ  และปลอมใจฉันเสมอ  ฉันจึงตัดสินใจไปสมัครเรียนโรงเรียนใกล้ๆ  บ้าน  คือ  โรงเรียนท่าข้ามวิทยา  สอบเลือกห้องฉันได้อยู่ห้อง  3  รุ่นฉันมีทั้งหมด  5  ห้องเรียน  พ่อจึงบอกให้ตั้งใจเรียนให้มากกว่านี้  ถ้าขออะไรก็จะตามใจเสมอ  ชั้นมัธยมศึกษาปีที่  1  ฉันได้เรียนห้อง  3  และพยายามตั้งใจเรียนและขยันให้มากกว่าเดิม  จนในที่สุดชั้นมัธยมศึกษาปีที่  2  และ  3  ฉันจึงได้อยู่ห้อง  1  เด็กห้อง  1  เป็นเด็กนักเรียนที่มีเกรดเฉลี่ย  3.00  ขึ้นไปและประพฤติตัวดี  ทำให้พ่อกับแม่ภูมิใจขึ้นมานิดหนึ่ง  แต่ในช่วงมัธยมต้นนั้น  กฏของโรงเรียนต้องตัดผมสั้นและห้ามตัดผมหน้าม้า  ต้องตรวจความเรียบร้อยทุกๆ  สิ้นเดือน  ตอนประมานเปิดเทอม  2  ตอนชั้นมัธยมศึกษาปีที่  2  ใหม่ๆ  ฉันได้ตัดผมหน้าม้า  พอถึงเวลาตรวจผมจึงโดนครูทำโทษโดนการให้ไปทำความสะอาดห้องน้ำหลังเลิกเรียน  1  วัน  ตั้งแต่โดนทำโทษครั้งนั้นฉันจึงไม่ตัดผมหน้าม้าอีก ใกล้จะสำเร็จการศึกษาชั้นประถมศึกษาปีที่  3  พ่อจึงให้ฉันไปสมัครสอบโรงเรียนประจำจังหวัดชุมพรเพื่อศึกษาต่อชั้นมัธยมตอนปลาย  พ่ออยากให้ฉันเรียนสานสามัญ  แต่ตอนนั้นฉันเริ่มมีความรู้สึกไม่อยากเรียนสายสามัญจึงเลือกไปศึกษาต่อสายอาชีพ  ได้ศึกษาที่วิทยาลัยเทคนิคชุมพร  เขต 1 เรียนแผนกการขายและการตลาด  ทำให้พ่อไม่พอใจอย่างมาก  แต่ทำอะไรไม่ได้เพราะฉันไม่อยากไปเรียนสายสามัญ  เพราะฉันคิดแค่ว่ามาเรียนสายอาชีพจะสบายเข้าออกได้ตลอดเวลา  เมื่อได้เข้ามาศึกษาต่อระดับ ปวช. แล้วก็ไม่ได้สบายอย่างที่คิด  เพราะทุกๆ  โรงเรียนก็จะมีระเบียบและวินัยที่แตกต่างกัน  ฉันสามารถไว้ผมยาวได้แต่ต้องมัดผมให้เรียบร้อย  ทุกๆ เดือนครูก็จะตรวจผมเช่นเดิม ฉันโดนครูตัดผมแทบทุกครั้ง  เพราะครูจะให้ปล่อยผมลงมาซึ่งฉันได้ซอยผมมาตลอด  พอเรียนอยู่ ปวช. 3 ภาคเรียนที่ 1 ฉันต้องออกไปฝึกงานตามสถานประกอบการ  ฉันได้ไปฝึกที่ร้าน  7-11  วันแรกที่ได้ฝึกงานทำให้ฉันต้องร้องไห้เพราะทั้งเหนื่อยและผู้จัดการพูดจาแรง  แต่พอผ่านไป  2-3  วันฉันเริ่มรู้งานและนิสัยใจคอผู้จัดการและพี่ๆ ร่วมงานจริงๆแล้วมันก็ไม่ได้เหนื่อยมาก  ผู้จัดการก็ใจดีแต่เขาเป็นคนพูดจาเสียงดัง  ฉันก็อดทนและทำจนผ่าน  อีกอย่างฉันยังได้เงินเดือนทุกๆ เดือน  จนฝึกงานเสร็จ  มันเป็นเงินจำนวนหนึ่งฉันภูมิใจมากที่ตัวเองทำได้  จึงนำเงินทั้งหมดให้แม่  แม่จึงพาฉันไปซื้อสร้อยคอ  ฉันจึงเก็บและรักษาไว้จนปัจจุบัน  ต่อมาฉันใกล้จะสำเร็จการศึกษาในระดับ ปวช.  พ่อจึงพูดว่าอยากให้เรียนหมอหรือครู  ได้ทำงานข้าราชการ  ฉันจึงลองสมัครสอบครูที่มหาวิทยาลัยราชภัฏสวนสุนันทาแต่ไม่ได้  จึงมาสอบที่มหาวิทยาลัยราชภัฏสวนดุสิต  ฉันสอบได้จึงทำให้พ่อกับแม่ภูมิใจแล้วหนึ่งขั้น  ฉันจึงตัดสินใจมาศึกษาคณะครุศาสตร์ที่มหาวิทยาลัยราชภัฏสวนดุสิต


           .....สิ่งที่น่าภาคภูมิใจของฉันคือ  ฉันได้มีประสบการณ์การฝึกงานตอนสมัยเรียน ปวช. 3  ทำให้เป็นความทรงจำที่ดีและฝึกให้ฉันอดทน  แต่ในตอนนี้ฉันรู้สึกภูมิใจและปลื้มใจมากที่ได้มาเรียนคณะครุศาสตร์  เอกการประถมศึกษาเป็นรุ่นแรกของมหาวิทยาลัยราชภัฏสวนดุสิต. ฉันจะพยายามทำตัวอย่างที่ดีให้กับรุ่นน้องๆ  รุ่นต่อๆ  ไป การที่ฉันเรียนครูทำให้พ่อกับแม่ภูมิใจในตัวฉันแล้วหนึ่งขั้น  ฉันจึงพยายามเรียนให้จบเพื่อใบปริญญาไปฝากพ่อกับแม่จะได้ดีใจและยิ่งภูมิใจในตัวฉันมากขึ้น........  
             .....^___________^.....







                 นางสาว นิติมา แดงสกล 55113400231